Dworp. De Groene Jagerstraat. Inderdaad, ik ga op jacht naar groen. De natuur. Na drie dagen op ‘Litha Fest’ is het contrast sterk voelbaar. Van drukte naar stilte, van veel volk naar alleen zijn. Het gezang van de merels. Zuurstof. De wind. De bomen. Het ontroert me. Dankbaar dat ik kan genieten van het samenzijn, alsook van het alleen kunnen zijn.

In het bos van Soigne, een getik op de achtergrond. Ik draai me om. Een golfterrein aan mijn linkerkant. Drie mannen, netjes gekleed, hun kar voortduwend. Aan de ene kant een strak grasveld, struiken netjes gesnoeid. Bomen die er erg keurig bij staan. De andere kant varens, afgevallen takken, kleurige wilde planten, dennenappels en onder mijn voeten slijk. Twee verschillende werelden gescheiden door een prikkeldraad. Een handgebaar als teken van goedendag verbindt ons met elkaar. Eén en dezelfde wereld.

Uit het bos. In de verte een berg netjes afgelijnd met op de top iets zwarts zichtbaar. Ik probeer te achterhalen wat het mag zijn. Ik blijf mijn ogen fixeren op het topje. De Leeuw van Waterloo. Naast mij een grote linde, eronder een kapel. Aan de voet drie houten blokken, de helft opgebrand, nog warm aanvoelend. Ernaast een klein wit vel papier. Een handtekening, een uur, Justitia, prison… een datum. Zou deze brief een verband hebben met het vuur, stel ik me de vraag. Ik steek het tussen de tralies van de kapel. In de vooravond maken de grijze wolken plaats voor de zon. Vandaag is het midzomer: een moment om even naar binnen te keren en stil te staan bij wat de voorbije maanden me hebben gebracht. Ze waren niet allemaal rooskleurig. Een periode waarin ik er hard tegenaan ben gegaan. Vandaag ben ik me bewust van wat het mij allemaal heeft bijgebracht en dat het een rijker persoon van me heeft gemaakt.

Houtain-le-Val. Vierkantshoeves, een vervallen kasteel, een Sint-Jacobskerk. Ondertussen is het al na twintig uur. Ik bel bij verschillende huizen aan voor een slaapplaats. La salle communale. Noppes. Na een groot half uur zoeken, mijn laatste toevlucht, de enige brasserie. Ik stel de vraag aan een vrouw die er werkt. Natacha. Ze verzet bergen om iets voor mij te vinden. Een koffie en een overheerlijke maaltijd worden me aangeboden. Zomaar uit het niets. Het raakt me. Tweeëntwintig uur, een wagen komt aangereden. Ten huize van Linda zal ik de nacht doorbrengen. Dankbaar.

GPX Bestand Dworp naar Houtain-le-Val

Contrast

Dworp. Le chemin du chasseur vert (De groene jagerstraat). En effet, je vais à la chasse à la verdure. La nature. Après trois jours passés au ‘Litha fest’ le contraste ce fait nettement ressentir. De l’agitation au silence, de la foule à la solitude.

Le chant du merle. Oxygène. Le vent. Les arbres. Ça m’émeut. Reconnaissante de savoir apprécier la compagnie et aussi de savoir être seule.

Dans la forêt de Soignes, un tapage en arrière-plan. Je me retourne. Sur ma gauche un terrain de golf. Trois hommes bien habillés, qui poussent leurs chariots.

D’un côté une pelouse bien serrée, des buissons bien taillés. Des arbres bien positionnés. De l’autre côté des fougères, des branches tombées, des plantes sauvages colorées, des pommes de pin et sous mes pieds de la boue. Deux mondes différents séparés par un fil barbelé. Un signe de la main comme bonjour nous relie les uns aux autres. Un seul et unique monde.

Sortie du bois. Au loin, une colline soigneusement délimitée et au sommet quelque chose de noir. J’essaie de savoir ce que cela peut être. Je continue à fixer mon regard sur le sommet. Le lion de Waterloo.

Près de moi un grand tilleul, avec en dessous une chapelle. Au pied trois morceaux de bois, à moitié consumés, encore chaud au toucher. A côté un petit morceau de papier blanc. Une signature, une heure, justitia, prison, … une date. Je me demande si cette lettre a quelque chose à voir avec le feu. Je la mets entre les barreaux de la chapelle.

En début de soirée les nuages gris font place au soleil. Aujourd’hui on fête le solstice d’été:  un moment de repliement sur moi-même et de recueillement sur les choses que ces derniers mois m’ont apportées. Elles n’étaient pas toutes roses. Une période durant laquelle j’ai été à l’encontre de pas mal de choses. Aujourd’hui je me réalise tout ce qu’elle m’a apporté et qui ont fait de moi un être plus épanoui.

Houtain le Val. Une ferme en carrée, un château en ruine, une église Saint-Jacques. Entretemps il est déjà passé vingt heures. Je sonne à plusieurs portes pour trouver à me loger. La salle communale. Rien. Après une bonne demi-heure passée à chercher, mon dernier recours, l ’unique brasserie. Je pose ma question à une femme qui y travaille. Natacha. Elle remue ciel et terre pour me trouver quelque chose. Un café et un délicieux repas me sont offerts. Tout simplement sans manières. Cela me touche. Vingt-deux heures, une voiture arrive. Je vais dormir chez Linda. Reconnaissante.