20 mei  – Méteo: orage, vent 100km/h. Via de kathedraal verlaat ik de stad en neem de Camino weg via Bergerac.  Al heel snel wandel ik in de natuur en ontdek heel mooie hoekjes en bezienswaardigheden, ‘La Maladrerie’ uit 1296 waar pelgrims toen onderdak vonden. Uren wandel ik doorheen de prachtige natuur van de Dordogne. De ganse dag zie ik rond mij heel donkere wolken en hoor ik in de verte onweer. Het laat slapen gaan eist zijn tol en al heel snel voelt mijn rugzak zwaar. Gelukkig zijn de bijzonderheden op de weg er je om een duwtje in de rug te geven. De acacia staat volop in bloei en af en toe blijf ik eronder staan om me te laten bedwelmen door zijn geur. Ik kijk op mijn stappenteller nog 2 km te gaan. Ik ben er bijna! Zal ik het halen nog voor het onweer losbarst.  Neen! Wind, lichte regen. Net voor het kruispunt ‘les trois frere’ krijg ik een volle lading. Doorweekt. Ik blijf wandelen en heb de indruk dat er iets niet klopt. Ik tel al veel meer stappen dan wat er werd vermeld op een gids die ik kreeg in Périgueux.  Een hagelbui! Niet weten waar naar toe! Geen huizen. Voor een keer ik een plan volg gaat het verkeerd. Ik ben op. Ik krijg koud. “Komaan Jasmine volhouden, komaan” hoor ik mezelf zeggen. De tranen rollen over mijn wangen. Ik blijf volhouden. 6 km verder stap ik binnen in een hotel. Een warme douche,  een lekker avondmaal. Mijn druipende kledij en doorweekte schoenen worden gedroogd in de verwarmingskamer. Ik krijg een yacuzzi en sauna aangeboden.  Zelfs dit kon ik niet meer aannemen. Platte batterij.